Ek hou daarvan om gewoontes te skep in my lewe. En snaaks genoeg, ek kry dit nogal reg. Dit moet miskien maar my diensplig jare wees wat by my die dissipline geskep het om dit te kan regkry. Ek besluit op iets, en dan doen ek dit. En ek forseer myself, byt vas deur die pyn, en skielik is dit ‘n gewoonte. ‘n Ruk terug besef ek ek moet iets doen aan my gewig. En baie maklik skep ek toe drie doodeenvoudige gewoontes wat nou al gemaak het dat ek oor die 20 kg verloor het:
- Ek eet minder. So eenvoudig soos dit. Ek “log” en weeg al my kos en sorg dat ek nie meer kilojoules eet as wat nodig is nie.
- Ek drink net water of swart koffie van 20h00 elke aand tot 12h00 die volgende dag. Selfs al word ek honger.
- Ek kry my hartklop op na 140 BPM vir 30 minute elke dag
En so besef ek tydens COVID-19 dat ek nog ‘n gewoonte moet integreer in my daaglikse lewe. Ek moet stilte balanseer met aksie. Ek besef dat ek nie genoeg tyd maak vir stilte in my lewe nie. Richard Rohr sê:” You must get into the silence so that the silence can silence you…”
I have abandoned all particular forms of devotion, all prayer techniques. My only prayer practise is attention. I carry on a habitual, silent and secret conversation with God that fills me with overwhelming joy
Brother Lawrence
En ek besluit net daar ek gaan die volgende doen:
- Vroegoggend dan strompel ek uit die bed uit.
- Ek slaan ‘n behoorlike koffie aanmekaar, want dit is die regte ding om te doen. Maar ek doen dit op die ou manier. Ek maal my koffiebone, en ek gooi dit in ‘n kontrêpsie wat die lekkerste swart koffie maak. Swart en bitter.
- Dan gaan sit ek by my venster. Ek kan die see sien hier van my plekkie af. En dit is die een oggend mooier as die ander. En dan word ek net eenvoudig stil terwyl ek wag vir my koffie om te prut. Ek probeer nie mooi woordjies bid nie. Ek praat nie met myself nie. Ek klim nie op FaceBook of LinkedIn nie. Ek kyk nie na my e-mails nie. Ek gee net aandag. Soos ‘n klein voëltjie wat net sy bekkie oopmaak en wag vir sy wurmpie…
- En dan sit ek so in doodse stilte vir 20 minute elke oggend. En ek drink my swart koffie. En ek probeer met alles in my om net doodeenvoudig “present” te wees. As gedagtes in my kop begin maal, dan erken ek dit, maar ek laat dit ook dadelik gaan. Ek baklei dit nie. Gedagte vir gedagte. Totdat die stilte my stilmaak.
Deep within you lies a profound stillness. In this place, where the mind is silent and the heart is open, lies the answer to every question you ever had. Go there often, the silence has much to teach you. For in this still quiet place lives your truth. And once you’ve met her, you will never be the same again.
The Gift of The Horse
En toe een oggend, sit ek toe weer so by my venster. En ek drink my koffie en ek laat die stilte toe om my stil te maak. En ek kyk uit die venster uit na die see. Soos ek elke oggend doen. En toe skielik kom die volgende gedagte na my toe:
Ek sien myself as ‘n seedruppel wat uitgespoel het op die strand. Ek kom van die Oseaan (“ewigheid”) af, maar ek is nou op die strand (“Aarde”). Maar omdat ek my bevind op die strand, beteken dit nie ek hoort op die strand nie. Hierdie strand is maar net my tydelike tent. Ek hoort in die See. Want ek behoort aan iets baie groter as net ‘n eenvoudige uitgespoelde druppel op die strand. Ek, nietige druppel, is en sal vir altyd onlosmaaklik deel wees van die Groot Oseaan.
I have never made one of my discoveries through the process of rational thinking
Albert Einstein
En dit is net daaglikse stilte wat my die verskil gaan leer tussen Oseaantaal en strandtaal. Sonder stilte gaan ek nooit kan onderskei tussen die twee tale nie. Want strandtaal skreeu in jou ore, en Oseaantaal fluister saggies. Slegs in stilte. En as ek nie stilword nie, dan sal ek nie die Oseaan hoor fluister nie.
Strandtaal skreeu “performance & requirements”. Oseaantaal fluister saggies, slegs in stilte: “Not performance, not requirements, but presence…”
But there is a greater comfort in the substance of silence than in the answer to a question.
Thomas Merton
Strandtaal skreeu dat ek moet opstaan vir my regte en dat ek vinnig op my perdjie moet spring as die taxi voor my indruk. Die Oseaan fluister saggies slegs in stilte: “Hoekom word jy “offended” oor alles wat om jou gebeur? Het jy vergeet dat jy behoort aan die Oseaan? Dat jy deel is van iets baie groter as jou eie ou klein druppeltjie? Dat alles wat jou nou “offend” so klein en totaal irrelevant is in vergelyking met die Groot Oseaan. Get perspective…”
Strandtaal skreeu hard in my ore – “religion….”. Die Oseaan fluister saggies, maar net in stilte: “Not religion, but relationship“
The way you must go is the way you already know. He has set it in your heart. The solitude will speak to you…
Thomas Merton
Strandtaal skreeu dat die een met die meeste speelgoed wen. Die Oseaan fluister saggies slegs in stilte: Die see het nie speelgoed nie. En kyk hoe gelukkig is elke druppel daarin…
Strandtaal skreeu dat ek afhanklik is van die ander druppels op die strand se aanvaarding en goedkeuring. Die Oseaan fluister saggies, maar slegs in stilte: Elke druppel in die Oseaan is ten volle aanvaar. Bloot omdat dit ‘n druppel is. Nie omdat dit iets gedoen het nie…!!
You are not alone. We are all connected. You could no more separate yourself from humanity than a wave could separate itself from the ocean and still be a wave.
Gerald Jampolsky
Strandtaal skreeu in my ore dat ek moet skep terwyl daar nog is, want môre is alles op. Scarcity uber alles. Word stil en hoor of jy dit ook kan hoor hoe die Oseaan fluister:” Kyk net na die Oseaan. Abundance. Meer as wat jy ooit kan dink…”
Strandtaal skreeu in jou ore dat jy moet wen bo alles. Gaan na die stilte toe, en luister of jy die Oseaan kan hoor fluister:” If it is going to cost you your peace, you simply cannot afford it…”
Strandtaal skreeu in my ore dat ek elke dag moet werk aan myself om beter en beter te word. Die Oseaan fluister, maar slegs in stilte: “You must become who you are already…”
Mysticism is the experience of limitless belonging
Brother David Stiendl-Rast
Strandtaal skreeu in my ore dat ek nog nie goed genoeg is nie. Dat ek steeds net ‘n “sinner” is, en miskien sal ek eendag ‘n “saint” wees as ek hard probeer. Maar in die stilte fluister die Oseaan saggies vir my:” You are a saint that sin…”
Strandtaal skreeu vir my in my ore dat ek my moet oorgee aan bekommernis en twyfel. Jy het rede om te “worry” – ou bul. En dan fluister die Oseaan saggies, maar slegs in die stilte:” Kyk na die see. Sien jy bekommernis en twyfel…?”
Boeta se les:
Yanik – Die strand verstaan nie die Oseaan se taal nie.
Sal ook nooit nie.
Stilte is jou grootste vriend. Want dit is slegs stilte wat sal toelaat dat jy die Oseaan se sagte fluistering kan hoor. Terwyl jy hier op die strand is.
Luister mooi hoe fluister die Oseaan vir jou:
Jy is ‘n seedruppel wat net vir ‘n baie kort tydjie uitgespoel het op die strand. Ek gaan jou gou kom haal. Nog net ‘n kort rukkie. Dan vat ek jou terug na waar jy hoort. By My. In die Groot Oseaan.
Moet nooit dit vergeet nie. Jy het net uitgespoel op die strand. Vir ‘n kort rukkie. Jy hoort nie op die strand nie. Jy gaan, soos ek en Mamma, weer eendag deel wees van die Groot Oseaan.
Jou Pa sal jou kom haal.
Hy het nie vergeet van jou op die strand nie. En vir hierdie “sekonde” in tyd wat jy op die strand is, wees net lief vir Hom. Want as Hy jou kom haal, gaan Hy jou weer vashou vir ewig in Sy Liefde. Soos die Oseaan al die druppels vashou.
Dit behoort jou so opgewonde te maak dat jy nie sal kan slaap nie. Hou vas aan jou stoel…
Laat stilte jou daagliks meer daarvan vertel. Hy sal as jy hom toelaat. Hy is jou Vriend.
En ignoreer die lawaai op die strand. Hulle weet nie waarvan hulle praat nie.
Lief vir jou
Pappa
